گویش هزارگی

گویش هزارگی

(تبیین نظریۀ بومی بودن هزاره ها)

هزاره ها 25٪ نفوس افغانستان را تشکیل می دهند، و بیشتر باشندگان مناطق مرکزی(هزارستان) افغانستان بوده و در زراعت، مالداری و صنایع دستی محلی مشغولند. اگر چند امروزه بیشترین جمعیت شهرهای فارسی زبان در افغانستان را هزاره ها تشکیل می دهندکه به تجارت، آموزش،کارهای فرهنگی و دولت مداری مشغولند.

هزاره امروزه به صورت پراگنده در بیشترکشورهای جهان به ویژه در افغانستان، پاکستان، ایران، اروپا، استرالیا، هند کشورهای آسیای میانه و عراق زندگی می کنند و زبان آنان فارسی دری به گویش هزارگی است. گویش هزارگی از گویش های کهن خراسان بزرگ است که بنابر نشانه های باز مانده از پیشینیان، زمانی یکی ازحوزه های پربار زبانی دامنه های شمالی کوه بابا و هندوکش و بخش گسترده ای از مرکز افغانستان- هزارستان بوده است که هنوز شمار فراوانی از تیره ها و گروه های هزارستانی(غرجستانی) بدان سخن می رانند. گویش هزارگی از گویش های مهم و دیرینه فارسی و فارسی دری در افغانستان است . این گویش به سبب مسایل سیاسی و جغرافیایی از دید زبان شناسان و پژوهشگران زبان فارسی بدور مانده است. با توجه به ویژگی دستوری و واژگانی این گویش می توان، زمینه ای جذاب و جالب برای تحلیل و بررسی زبان شناسی و ادبی در آن یافت. این گویش تاکنون دست نخورده باقی مانده، لذا نظام آوایی، زبانی و دستوری فارسی میانه(پهلوی) و فارسی باستان(اوستایی)را حفظ کرده است. گویش هزارگی از شاخه زبان پهلوی شمالی و به عبارتی جزو زبان های